Osmanlı zamanında haremlerle selamların duvarları bitişikken haremde kahve pişiren hanımkızlar veya hatunlar selamlıktaki beyzadelere kahveyi harem ve selam arasına yapılmış sabit olmayan çevirildi mi bir yüzü dönen dolaba koyarak gönderirlermiş. birbirlerini beğenen hanım kızlarımızla beyzadelerimiz bu dolap vasıtası ile birbirlerine ayrıca ipek mendiller, buseler kondurulmuş güller* geçiriverirlermiş gizlice. arada küçük mektuplar da... ve sonra paşa babaların da gönlü olursa bu dolap çeviren aşıklar evlenirlemiş... burdan dilimize yerleşmiş ....ne dolaplar çeviriyorsun deyimi
KIMSE YOK MU?
O gün bende aynı soruyu sormustum kendime. Kimse yok mu?
Sanırım yıl 1996 idi. O zamanlar Ataköy’de Emlak Banka’sı E
bloklarında otururduk. Binamızın önünde otlarla kaplı bir arazi vardı.
Soğuk bir kış günüydü. Camdan bakarken bu boş arazinin üzerinde kepçe
ile düzleştirme yapıldıgını farkettim.
Biraz daha dikkatle bakınca küçük birşeylerin hareket ettiklerini
gördüm. Bunlar minicik köpek yavrularıydı ve kocaman kepçe üzerlerine
doğru ilerliyordu. Dehşet içinde evden dışarı fırladım. Asansörün
yedinci kata gelmesini bekleyemeden merdivenlerden ikişer üçer
atlayarak indim. Kalbim deli gibi çarpiyordu. O kocaman aletin onları
yok etmesi an meselesiydi.
Kendimi
kepçenin önüne atmazsam aleti durduramaya bilirdim. Bende öyle yaptım
bir yandan bağırırken bir yandan elimi kolumu sallıyordum. Nihayet
kepçe durdu.
Iki kişiydiler.
“Manyakmısın bayan?” dedi şöför olanı aletten inerken. Intihar edeceksen bizi alet etme.
”Hanımefendi ne işiniz var burada?” dedi diğeri.
“Köpek yavruları” dedim,burada çalıların arasındalar, onların üzerinden geçmek üzereydiniz”
O zaman beraberce farkettik, çoktan kepçenin kaldırdığı toprağın
altında kalmışlar bile. Inilti ve ağlama seslerinin geldigi tarafa doğru
koştuk.
“Kazamaz mıyız toprağı” dedim, ne olur kazıp çıkaralım onları.
Ellerimle kazabilir miyim acaba? diye düşünürken adamlardan kibar olanı
yakındaki inşaata koştu. Çok geçmeden kazma ve kurekle geri
döndü.“Dikkat edin onları incitebilirsiniz “ deyip durdum devamlı,
endişe içindeydim. Toprağın altından sağlam çıkabileceklerine bir türlü
ihtimal veremiyordum.
Ama çok şükür korktuğum gibi olmadı. Teker teker yavruları
çıkardılar. Yağmur yağıyordu. Hepsi çamur içindeydiler. Adamlar bir
taraftan sayıyorlardı. Tam dokuz taneymiş ama sonuncusu ölü çıkmış. Onu
bana göstermediler.
Yağmur hızını arttırmıştı. Işi burada kesip gideceklerini
söylediler. Bir haftaya kalmaz yine geleceklermis,”Sen en iyisi bu
yavruları buradan taşı” dedi bir tanesi. Gitmeden bir kutu bulmaları
için yalvardım. Yine aynı adam kosup inşaattan bir sandık getirdi. Bir
parça naylonla üstünü sardılar.
Giderlerken
defalarca teşekkür ettim, Allah razı olsun, onlar olmasaydı mümkünü
yok yavruları tek başıma toprağın altından çıkaramazdım.
Artık yağmurun altında durulacak gibi değildi. Sağnak halinde
yağıyordu. Onları yan yatırdığımiz sandiğin içine yerleştirdim. Perişan
vaziyetteydiler, devamlı titreyip ağlıyorlardı. Bizim başımıza da
gelmez mi? Iste buda onların felaketiydi.
Tam gidip yiyecek birşeyler getirmeyi düşünüyordum ki anneleri
olduğunu tahmin ettiğim beyaz bir sokak kopeği üzerime doğru koşmaya
basladı. Bir an ne yapmam gerektiğini kestiremedim. Kaçarsam üzerime
saldırabilirdi. Kutunun önünden yavaşça yana cekildim.
Direk yavrularının yanına gitti sonra önümdeki toprak yığınının üzerine
atladı, adeta yavrularını korumaya çalısan bir kahraman gibiydi. Göz
göze geldik. Üzerime saldırırsa beni koruyabilecek hiç kimse yoktu,
zaten bos arazinin ortasinda benim için saklanacak bir yerde yoktu.
Bütün cesaretimi toplayıp iyi düşünmem gerektiğine karar verdim.
Ona beyin dalgalarımla korkmadığımı, hatta onlara yardim ettiğimi anlatmalıydım, başka çarem yoktu. Sesimin
tonuna dikkat ederek “Herşey yolunda bak yavruların da burada, şimdi
gidip ben size yemek getireceğim” gibi laflar ettiğimi hatırlıyorum. Ise
yaradı. Bir anda olaya hakim olmuştum. Beni dinledi, arkasını döndü ve
yavrularının yanına geri gitti.
Hiç böylesi bir yağmurun altında bu kadar uzun kalmamıştım, iç
çamaşırlarıma kadar ıslandığımı hissediyordum. Once eve gittim sonra
markete. Onlara süt ve ekmek verdiğimi hatırlıyorum. Adeta saldırdılar.
Anne beni seyretmekle yetindi. Hayvanlar cok zeki. Iç güdüleri de çok
kuvvetli. Artık dost olduğumu biliyor, beni anlıyor,ona "Garip" ismini
taktım.
Ilerki günlerim onlara kasaptan et alıp yemek taşımakla ve onlari
sevmekle gecti. Beni de anne biliyorlar. Arazi çamurlu ve yabani otlarla
dolu. Yanlarına botlarla gidebiliyorum. Onlarda botlarımın iplerini
çekiştiriyorlar. Bir tanesine Gorbachov ismini takdim. Başındaki
lekeden dolayı. Kulağının içine o dikenli otlardan girmiş. Veterinere
gidip çıkarttık. Artık mutlu, ağlamıyor. Onlara bir an once evler
bulmalıyım. Ama önce buradan taşınmalılar. Kepçe her an gelmek üzere ve
geldi de. Artık kutumuzla birlikte balkon altındayız. Problemler asıl
şimdi başlıyor.
Apartmandan şikayet var. Kopekler burada olamazmış, yemekleri sinek
yapıyormuş cocuklar mikrop kapabilirlermiş ve dahası ısırıla
bilirlermis. Isırsalar beni ısırırlardı ayrıca ne yapabilirim, onlarında
başka gidecek yerleri yok.” Biraz idare etsin herkes” diyorum.
“Hepsine tek tek ev bulacagim.”
Üzerinden çok geçmedi. Bir gün yemeklerle geldim eve, yavruların hiç
birisi yok. Neredeler, ne oldu, merak içindeyim. Öğrenebildiğim
kadarıyla apartmandan şikayet etmişler, belediye gelip hepsini götürmüş.
Içimde bir boşluk oldu.
Onlara öyle alışmışım ki. Sonra Garip geldi, deliler gibi yavrularını
aradı. Aramakla kalmadı, gecelerce uluyup ağladı. Ben hayatımda böyle
birşey yaşamamıştım. Bir kopeğin yavrularına böyle bağlı olabileceğini
söyleseler inanmazdim. Garip verdiğim hiç bir yemeği yemiyordu. Dört
gündür açtı, sonunda birşeyler yemesi için yalvardım.
“Sana söz veriyorum yavrularını bulup getireceğim” dedim. Söyle bir
bakti sonra isteksizce elimdeki etlerden kücücük bir parçayı alıp
yedi. O bakışı hala unutamam. O ufack et parçasını bu hayvan beni
kırmamak için mi yemişti? Hala inanamam.
Garip’e uykular haram oldu, bana da. Camdan bakıyorum deli gibi
dolanıyor, sabahlara kadar uluyor. Bir tek ben değil, apartman
sakinleride işin farkında. Kimse uyuyamıyor. Bakırköy, Zeytinburnu ve
Küçükçekmece belediyelerini teker teker arayıp soruyorum. Bütün
barınakları öğrendim. Toplu olarak getirilen kopek yavruları var mı diye
araştırıyorum. Yok, hic bir yerde yoklar.
Beşinci gün, nihayet Belediyenin çöplüğünü keşfettim. Kimsesiz
köpekleri oraya götürüyorlarmış. Bu korkunç bir bilgi. Bir arkadaşımdan
rica ediyorum ve arabasıyla cöplüğe gidiyoruz. Etrafta plastikler ve
araba tekerleri var.Kötü bir yer. Ve cok geçmeden yavruları görüyorum.
Oradalar, beni görünce ayaklarıma saldırdılar yine. Teker teker
seviyorum onları. Sadece beş tanesi arabaya siğdi. Tekrar gelmemiz
lazim. Geride bıraktıklarım ağlıyor, arabanın peşinden kosuyorlar.
"Geleceğim sizi almaya" diyorum ama anlamıyorlar. Tanrım bu nasıl bir
duygu, yüreğim parça parça. Iki tur yapiyoruz çoplüğe. Yolda arabaya
kusanlar oldu.Yedikleri sadece plastic parcaları, onları kusuyorlar.
Hasta görünüyorlar, belli ki çok aç kalmışlar.
Yavruları direk eski bulduğum yerlerine götürüyorum. Artık balkon
altına koyamam.Tam o sırada Garip geldi. Hayatımda belki birdaha hiç
göremiyeceğim bir manzara ile karşı karşıyayım. Süklüm püklüm gelirken
birden şaha kalktı adeta. Ok gibi fırladı yavrularına doğru, bir an
sevgi ile karıştılar birbirlerine ama bu çok uzun sürmedi, Garip
yavrulardan kopup bana doğru koştu. Once ayaklarıma süründü, kapandı
adeta sonra etrafımda dört dönmeye başladı. Biliyorum, bana sözümde
durduğum için teşekkur ediyor. Hayatta bazı mutluluklar vardır
milyonlarla ölçülmez. Iste Garip’in bana tattirdiğı bu duyguda öyle
birşey. Karşılığı yok.
Artık zamanımz kalmadı biliyorum. Apartmandan yine şikayet edecekler.
Onlara inat yapıyorum gibi geliyor. Ya zehirlerlerse bu sefer,
korkuyorum. Zaman öyle bir zamanki hayvanlar hiç bir belediyenin
umurunda değil. Oyle kapı önüne su kabı koymak, hayvan barınakları hak
getire. Hayvan barınak sayısı yok kadar az. Ikisine gitmişliğim var.
Başka köpek alamayız zaten olanlara da bakamıyoruz diyorlar. Çaresiz
hergün tanıdıklara yalvarıyorum. Hatta yalan bile söylüyorum.
Gorbachov’u verirken bu yavru cins dediğimi hatırlıyorum. Sokak köpeği
olduğunu sakliyorum.
“Ne cinsi? “diye sordu manav cocuk.”Valla cinsi ne tam bilemiyorum” dedim “karışık ama iyi bir cins büyüyünce görürsünüz.“
Hergün
bir yavrusunu çalıyorum Garip’in. Eminim biliyor ama sorun çıkarmadı.
Sonunda iki tane bıraktım ona. Onlarıda alamazdım, bunu ona bir kez
daha yaşatamazdım. O zaman böyle düşünmüştüm ama sonradan “keşke
yapsaydım” diyeceğimi nerden bilebilirdim ki.
Hemen o günlerdeydi. Bir film çalışması için yurt dışına çıkmıştım. Döndüğümde Garip’in hikayesinin hüzünlü sonunu ögrendim.
“Boş araziye geceleri başka sokak köpekleri de gelmeye başlamıştı”
dedi komşum. Sonra devam etti; “ Zaman zaman havlama sesleri ile
uyanıyorduk. Bir gün anne köpek ve iki yavrusu birden ortadan
kayboldular. O kopek nasıl bir hayvanmış öyle. Sokak köpekleri çeteler
halinde dolaşırken yavrularına saldırmışlar. Anne saatlerce dövüşmüş
yavrularını kurtarmak için, sonunda onuda yavrularınıda parçalamışlar. O
gece köpek seslerinden kimse uyuyamamıştı. Ertesi gün Bakırköy
Belediyesine haber verdik, onlarda saldırgan köpekleri zehirlediler.”
Işte komşum böyle anlattı ve ben gözyaşlarımı tutamadım. Hala da öyle, hatırlayınca hüzünlenirim.
Iki yavru bulduğum evlerden birinde çok gecmeden ölmüşler. Neden
aşilarının yapılmamış olması. Bazısı aşısız da yaşıyor ama bir çoğu
bunu beceremiyor. Diğer yavruların haberleri iyiydi. Hata ikisini beni
kirmayip alan sevgili yönetmen dostum Mehmet Tasdiken’in iş yerinin
bahçesinde ziyaret ettim, kocaman olmuşlardı.
Işte o günlerde bende sormuştum kendime kimse yok mu bu hayvanlar için
ciddi bir seyler yapacak? Turkiye’mde yaşasam hayvanlar için
kısırlaştırma kampanyaları yapmak, hayvan barınakları açmak, yada
oralarda çalışmak vardı aklımda. Kısmet olmadı ama hiç olmazsa yazmak bu
güneymiş.
O günlerden bu günlere bir sürü barınak açılmış Türkiye'de. Bir çok
insan yüreğini koymuş elinden geleni yapıyor. Bu güzel bir haber ama
gerçek olan çoğu barınakların maddi sıkıntı içinde olmaları. Hemen
hepsinin yemek ve ilaç sorunları var. Kimisinin
elektriği suyu dahi yok. Istanbul ve çevre Belediyelerinin şehrin çok
dışına attıkları hayvan barınaklarda bu durumda.
Deymez mi onlar için birşeyler yapmaya?
Hayvan severler ellerinden geleni yapıyor deniyor, siz hayvan sevmez
misiniz? Eminim seversiniz, sizde uğraşıp birşeyler yapmak için biraz
çaba gösterebilirsiniz. Belki maddi durumunuz buna engel ama bir
telefon açıp size en yakın hayvan barınağını tespit etseniz, sonra orayı
hiç olmazsa bir kez ziyaret etseniz, onların sorunlarını dilekçe yazıp
bir kerede siz o Belediye'ye bildirseniz, çevrenizdeki restorant ve
büfelerle anlaşıp onlara atılan, ziyan olan yemeklerden bir bağlantı
yapsanız. Değmez mi?
Sevgili dostlar, aciz olan her canlının yer yüzündeki koruyuculuğu
elinden geldiğince her insana vazifedir. Rabb’imiz onları bize emanet
etmiş. Bunu hatırımızdan hiç çıkarmayalım olur mu?
Hepinize kucak dolusu sevgiler….
Nazan Saatçi
Şubat / 2013 / U.S.A
Sevgiye ve tutkuya açık bir kalp kadar dünyada değerli bir şey yoktur.
Goethe
